Itamaraca

Vandaag hadden we een excursie naar Itamaraca, 55km ten noorden van Olinda. We werden om half 9 opgehaald vanaf ons hotel. Het bleek dat het een privé tour was met chauffeur én Engelssprekende gids!! Eerst belandden we in een enorme verkeerschaos. Nu is het verkeer hier volgens mij altijd al een chaos, maar nu waren er, uit protest, wegen geblokkeerd waardoor het verkeer helemaal vastliep.
Vond ik de transfer-chauffeur (die ons van het vliegveld haalde) een kamikaze piloot, nu heb ik gezien dat dat vooral de motorrijders zijn. Die slalommen tussen de auto's door met gevaar voor eigen leven. Ze hebben geen beschermende kleding aan, zitten gewoon in hun korte broek en T-shirt op de motor. Qua weer is dat wel voor te stellen, maar qua verkeer....
De gids nam ons mee naar het plaatsje Igarassu waar de Portugezen voor het eerst aan land kwamen en een kolonie stichtten. Er was nog 1 kerk uit die tijd, en een 2-tal anderen uit een latere periode. We hebben een Franciscaner klooster en kerk van binnen bekeken. De kerk was aan de wanden voorzien van dat mooie blauwe Portugese tegelwerk. Verder was er veel goud te zien aan de beelden, wat mij verbaasde omdat de franciscanen bekend staan om hun aalmoezen en eenvoudige leven. Die rijkdom in de kerk had meer te maken met de burgers die in die tijd erg rijk waren en veel geld betaalden aan de kerk, maar dat wilden ze dan ook terugzien in het gebouw. Vandaar dus het mooie houtsnijwerk en de met goud overtrokken beelden. Het was ons al opgevallen dat sommige kerken die eerst mooi wit gepleisterd waren, zulke zwarte en vervallen plekken vertonen in de gevels. Dat wordt veroorzaakt door het klimaat, dat hier erg vochtig kan zijn van april tot juli. Er groeit dan mos op de muren en als dat mos is verdwenen blijft het zwart achter.
De volgende stop was een klein dorpje op het eiland Itamaraca. Dat lag op een heuvel en gaf prachtig uitzicht op de mondig van de rivier. Het dorpje bestond uit eenvoudige huisjes en had geen verharde wegen. Er was wel een schooltje. De kinderen kwamen net naar buiten, allemaal in uniform. Er stonden heel veel exotische fruitbomen en we zagen een kaneelboom. Als je de bast van de boom openkrabt ruik je de kaneel!
De volgende stop was fort Oranje, gelegen direct aan zee. Inderdaad een overblijfsel van de Nederlanders die hier een kolonie hadden onder leiding van Johan Maurits van Nassau ongeveer 24 jaar lang. Helaas was het fort in restauratie en mochten we er niet in. We zijn er wel omheen gelopen. Later werd het vloed en kon dat niet meer. Toen was het tijd voor de lunch. Weer even uitgebreid als altijd in Brazilië. Red snapper met cassave, rijst en bonen. Erg lekker!
Daarna was de tour eigenlijk afgelopen. De gids had en passant laten vallen dat een vriendje een boot heeft en daarmee naar de mangroves kon varen en naar de zandbank dat wel een eilandje lijkt. Dat leek ons wel een leuk tochtje, dus zo gezegd zo gedaan. We voeren eerst naar een afgelegen huisje, waar we even binnen mochten kijken. Het leek zo afgelegen of er nooit iemand kwam, maar er was een complete souvenirswinkel en toen moesten we het gastenboek tekenen... we waren niet de eersten, zeg maar.
Vervolgens koerste de schipper naar de overkant waar de mangrove bossen waren. Daar voeren we door een tunnel van bomen. Bijzonder hoe deze bomen de wortels in het zoute water hebben. We zagen heel wat rode krabbetjes die in de bomen klommen. Weer uit de mangroves voeren we naar een eilandje, dat eigenlijk een grote zandbank is. Dat kun je met eb goed zien. Wij kwamen daar aan met opkomend tij. Er staat dan een behoorlijk sterke stroming de rivier op. Op het eilandje hebben we een verse ananassap gedronken. Zo zoet!! Het bootje kon enorm hard varen, hij danste op,de golven!
Het was nog zo'n 55 km terugrijden naar Olinda. Het verkeer stond gelukkig niet meer zo vast als vanmorgen. Dat was onze laatste dag in Olinda. Morgen gaan we naar Porto de Galinhas.