Columbian Icefields

Vannacht heeft het hier gevroren! Maar gelukkig scheen vandaag ook de zon. Na het ontbijt waren de autoruiten ontdooid zodat we niet hoefden te krabben. De koffers waren weer ingepakt en we hadden 235km voor de boeg naar Lake Louise. We reden de Icefield Parkway: de doorgaande weg van Jasper naar Banff, dwars door de Rockies. Wat een ongelofelijk mooie weg is dit! Iedere bocht brengt nieuwe vergezichten. Er lag vers sneeuw op de ruige bergtoppen, tegen een strakblauwe lucht. De dennenbomen langs de weg wisselden met loofbomen die al de gele herfstkleuren kregen. De rivieren langs de weg waren snelstromend, maar soms ook bijna droog en waren het alleen smalle stroompjes in een brede bedding. Of meren met een blauwgroene kleur. Ongeveer halverwege kwamen we bij de Columbian Icefields, een gebied met gletsjers, heel hoog gelegen. Hier hebben we een 'skywalk' gemaakt. Boven een diepe afgrond is een platform gemaakt met een glazen bodem. Daar zijn we heel stoer over heen gewandeld, alle 4! De eerste stappen hielden we ons nog krampachtig aan de leuning vast, maar later ging het beter. Niet de veel naar beneden kijken en niet teveel nadenken over de hoogte. Na deze enerverende ervaring gingen we met een hele grote tractorbus de gletsjers op. Een stukje van de route (nog over de keien) was enorm steil. Volgens de chauffeuse was dit een van de meest steile stukken die met een voertuig gereden kan worden. Op het ijs van de gletsjer werden we er allemaal uit gelaten. Dat was nog wel even spannend omdat het zo glad was. Je moet er toch niet aan denken dat ma daar valt en een heup breekt! Gelukkig ging het allemaal goed. Bijzonder om op dat eeuwenoude ijs te staan, tussen imposante bergtoppen. Zo hoog in de bergen is het landschap erg kaal en vol stenen en rotsen. Ruig en koud! Het was een erg mooie trip, maar ook wel erg druk en commercieel. Het stikt er van de Aziaten. De gidsen spreken Japans en Koreaans.
We vervolgden onze weg naar Lake Louise, dat nog een kleine 2 uur rijden was. We waren om half 6 in ons hotel. Een eenvoudige lodge, een beetje als een motel, met de deuren aan de buitenkant en de parkeerplaatsen ervoor. Prima voor 1 nacht. We gingen eten in een pub, waar het zo druk was dat we een half uur moesten wachten op een tafel. In recensies van verschillende restaurants had ik daar al over gelezen, kennelijk is het heel gebruikelijk om te wachten op een tafel. Die tafel werd in deze pub een loungebank, wat een gevoel gaf van eten met je bord op schoot. Dat had ook wel wat. Het was een gezellige pub met goed eten.